آیا ما لایق عفو و بخشش پروردگار هستیم؟

 امام سجاد علیه سلام در دعای شانزدهم صحیفه ی سجادیه در بند سی ام می فرمایند:

ای خدای من! اگر آن قدر به درگاهت گریه کنم که مژگانم همه فرو ریزد، وچنان ناله و فریاد زنم که صدایم قطع شود، و آنقدر در طاعتت بپا ایستم که قدمهایم متلاشی شود، و چنان در حضورت به رکوع پشت خم کنم ، که ستون فقرات پشتم در هم شکند، و چنان در حضورت به سجده در افتم، تا آنکه حدقه ی چشمانم  بیرون افتد،و قوتم همه عمر خاک زمین، و شربتم همه روزگار آب گل آلود باشد،و در خلال این احوال همه به ذکر تو مشغول باشم و بعد از این به اطراف آسمان از شرم و حیای نافرمانی تو سر بلند نکنم،

هنوز ابداً مستوجب و مستحق محو یک گناه از معاصی خود نخواهم بود!!!

زیرا جزاى من در نخستين گناه آتش جهنم بود، پس اگر مرا به عذاب مبتلا كنى بر من ستم نكرده‏اى. 

حال از شما می پرسم آیا ما لایق عفو وبخشش پروردگار هستیم؟